Torres gitaar

Eerst nog wat peones zagen. Er zijn er ongeveer 150 van nodig om het bovenblad met de zijkanten te verbinden.

De zijkanten worden in de uitsparingen in de hiel geschoven. Zowel in de uitsparingen als op de uiteinden van de zijkanten is wat warme huidenlijm aangebracht. Dit is niet absoluut noodzakelijk maar dan zijn wij wel zeker dat er geen vervelende bijgeluiden zullen geproduceerd worden door losse onderdelen.

Nu kan ook de klos gelijmd worden die de 2 zijkanten en het bovenblad verbindt.

Tot nu toe is de klos het enige punt waar het bovenblad aan vastgelijmd is. De complete verdere verbinding tussen bovenblad en zijkanten wordt nu gerealiseerd met de peones.

Lijmreepjes gaan later voor de verbinding zorgen van de zijkanten met de rug van de gitaar.
Eerst worden inkervingen gezaagd in een lat die 2 maal breder is dan de finale lijmreepjes.

Dan wordt de lat aan 2 kanten afgeschuind.

De lat wordt nu in 2 gezaagd en op die manier hebben wij nu 2 lijmreepjes.

De lijmreepjes worden op de zijkanten gelijmd met Titebond.

Voor de aansluiting van de hals met het bovenblad moet er een uitsparing gemaakt worden in de hals. Dit is niet zo makkelijk omdat het te verwezenlijken lijmvlak in de hals niet parallel loopt met het vlak van de hals; op dit punt maakt de hals met het bovenblad namelijk een hoek van 0,2 graden (in dit specifieke geval). Soms slaagt men er in van dit vlak ineens juist te krijgen maar in dit geval is dit dus niet gelukt. Daarom is er een stukje fineer van 0,2mm bij gelijmd dat dan verder afgewerkt is tot alles paste. Zoals te zien is op de foto is er niet veel meer overgebleven van het stukje fineer, maar toch nog voldoende om een passend lijmvlak te realiseren.

De zijkanten worden ook ingekort zodat deze later in de hiel kunnen ingeschoven worden.

Het lijmvlak van het bovenblad wordt voorverwarmd met een warm blokje hout. Warme huidenlijm wordt aangebracht op het lijmvlak van de hals. Hals en bovenblad worden samengevoegd, uitgelijnd en geklemd.

De 2 zijkanten in Indische palissander zijn geschaafd op 1,8mm dikte en de breedte stemt reeds bij benadering overeen met wat later de diepte van de klankkast zal worden. Buigen gebeurt op een heet buigijzer.

De 2 zijkanten passen nu reeds behoorlijk in de bouwmal en kleine correcties kunnen nu uitgevoerd worden.

De balkjes van de rug worden afgeschaafd tot 17mm te meten in het midden van de rug. Daarna worden de balkjes afgerond en afgeschuind naar de zijkanten toe.

De dwarsbalkjes van de top ondergaan een analoge behandeling. Het dwarsbalkje aan de taille wordt geschaafd op een hoogte van 17mm. Het tweede dwarsbalkje aan het klankgat wordt afgeschaafd tot 17 à 18mm. Het derde dwarsbalkje blijft 10mm hoog. alle dwarsbalkjes worden afgerond en afgeschuind naar de rand toe.

Ondertussen heb ik mijn installatie klaar voor het meten de longitudinale geluidssnelheid in materialen. De longitudinale geluidssnelheid is namelijk gelijk aan de vierkantswortel uit de elasticiteitsmodulus gedeeld door de densiteit. Bouwers beoordelen klankhout normaal intuïtief op de stevigheid en lichtheid. Wat dan overeenkomt met een hoge longitudinale geluidssnelheid.
De opstelling bestaat uit een elektret microfoonkapsel, microfoon voorversteker, computer met audio software met FFT (in dit geval Audacity freeware). Het materiaal wordt in trilling gebracht door aan te tikken met een hamertje (2g) aan de tegenovergestelde kant van het microfoontje.

Na FFT analyse van het geregistreerd geluid bemerkt men bij deze meting een duidelijke piek bij 4754 Hz die overeenkomt met de grondtoon van de longitudinale trilling. De geluidssnelheid is dan gelijk aan de frequentie maal 2 maal de lengte van het object (in dit geval 0,581m). De geluidssnelheid is dus 5.524m/s.

De meting gebeurde bij een relatieve luchtvochtigheid van 43%.

In de rugversteviging zijn 3 uitsparingen gemaakt om de dwarsbalkjes te kunnen lijmen. Wij hebben 3 dwarsbalkjes van 9mm dik nodig voor de rug. Aan deze balkjes wordt een kromming geschaafd van 12 bij de grootste breedte bovenaan de klankkast, 9 bij de grootste breedte onderaan de klankkast en 16 bij halfweg tussen de twee vorige. Deze krommingen kunnen variëren naargelang de welving die men aan de rug wil geven.

Nu worden de dwarsbalkjes gelijmd met warme huidenlijm en ingeklemd.